پایان دوران جنگنده های غیر رادار گریز
جنگ اوکراین ثابت کرده با وجود ساخته شدن سامانه های پدافندی برد بلند چون اس۳۰۰ ، اس۴۰۰ و پاتریوت دیگر جایی برای حضور جنگنده های نسل ۴+وجود ندهرد. سال گذشته در یک روز یک سامانه پاتریوت اوکراین ۱۰ ها کیلومتر دورتر از خط مقدم نبرد ۳ جنگنده و دو بالگرد روسی را که در دهها کیلومتری خاک روسیه و با فاصله بسیاری از میدان جنگ در حال اوج گیری از پایگاه هوایی بودند را سرنگون کرد.
در همین هفته دوباره این رویداد تکرار شد و یک پاتریوت به روایت اوکراین ۳ و به گفته روسی ها ۲جنگنده روسی را در یک روز سرنگون کرد. البته روس ها مقصر را اتش خودی میدانند. اما بهر روی سامانه های برد بلند از بیش از ۱۶۰ تا ۲۴۰ کیلومتری پرنده حریف را سرنگون مزکنند. در آن سو موشک های ضد رادار بردشان کمتر و به دلیل نوع پیشرفته رادار آرایه فازی این سامانه ها دیر تر میتوان روی آن ها قفل کرد پس جنگنده های نسل ۴++ زود کشف میشوند و نمیتوانند واکنش خوبی نشان دهند. اصلا ابزار درستی برای نبرد ندارند.
این مشکل برای اف۱۶ های تحویلی در اینده نزدیک به اوکراین هم وجود دارد. اگر موشک های ضد رادار آمریکایی توان شکار اس۴۰۰ ها را داشت تا کنون اوکراین بجای شکار سامانه های تور تا کنون اس ۴۰۰ زده بود. اوکراین نمیتواند به خط مقدم نزدیک شومد مگر با سرکوب سامانه های برد بلند روسیه به وسیله حملات ترکیبی پهپادی و موشک های کروز که حداقل دوبار موفقیت داشته اند و با اینکار شکافی در خطوط روسیه بوجود بیاورند و از ان شکاف حملات هوایی را انجام بدهند وگرنه اس۴۰۰ براحتی یک اف۱۶ را سرنگون میکند. تا اینجای کار هم اوکراین اعلب حملات هوایی اش را معطوف به حمل و بکار گیری موشک های کروز با استفاده از سوخو۲۴ ها به دور از میدان نبرد کرده است .
پس اگر جنگنده نسل ۵ رادار گیریز که به تواند تا حدودی به میدان جنگ نزدیک شود نباشد نیروی هوایی کشک است .
پس خرید سوخو ۳۵ چندان درد ایران را درمان نخواهد کرد و ما ناگزیر باید بفکر نسل ۵ باشیم حالا با سوخو ۵۷ ها و یا سوخو ۷۵ های روسی کارا پیش میبریم یا جی۳۵ از چین میخریم. راه دیگر تولید جنگنده نسل ۵ در داخل است و یا نزدیک شدن به غرب و همکاری ایران با فرانسه و یا سوئد در ساخت جنگنده مشترک .